Forum fanów Davida Bowiego

Gość

no czytam te autobio marianny. przekochana ona :D

Gość

"Chłopi". Tak, już czas mnie dobić.

arnoldlayne

"Chłopi"-> współczucia,nie trawie chłopów,nigdy nie trawiłem i nie będę trawił, staram się również by inni tego nie trawili bo to niestrawne...

ZaPeuny

Czy jestem jedyną osoba, która lubi "Chłopów"? Robiłem nawet sobie z nich maturę Very Happy

Gość

Przeczytałam "Jesień" i więcej nie muszę, choć jestem grupa R(ozszerzona). ZaPeuny, powiem tak: język jest piękny, kawał dobrej literatury (błagam, kto może stawiać Reymonta przy tym żałosnym Żeromskim-grafomanie), tylko... temat niezbyt mnie pociąga. Wiem, wiem, to bardziej uniwersalne, ale widocznie chłopskie metafory nie trafiają do serca szlachcianki.
Podobał mi się fragment w kościele: przepięknie opisane uniesienie religijne + akompaniament Harrisona ("Marwa Blues" z "Brainwashed")... To naprawdę mi się podobało. A potem poszedł Kuba pić i znowu się zrobiło szaro... Jagna bywa przez ułamki chwil ciekawa, przy porównaniu jej duszy do ziemi. Czuć, że to artystyczna dusza: ale mało tego, a takie wątki najbardziej mnie interesują, szczególnie jak się rozwijają (a tu nie za bardzo).

Teraz wzięłam się za "Księgę nieskończoności" Johna D. Barrowa. Jestem zachwycona. Książka porusza zagadnienia, które są mi bardzo bliskie, o których rozmyślam na co dzień, a jeszcze wiem tak mało... Potrafię tylko zadawać pytania, a tu dochodzi jeszcze więcej pytań, a i sporo odpowiedzi (choć oczywiście nie mam gwarancji, czy prawidłowych). Czuję, jak mój umysł się poszerza, pragnąc dotkąć granic nieskończoności (to, że piszę takie zdanie, oznacza, że już się chyba zmęczyłam i mogę iść spać).
Czytam także, sporadycznie, ale zawsze, "Jedz, módl się, kochaj" - tak, takie coś, co reklamują w metrze i w kobiecych czasopismach. Pożyczyłam na chwilkę od Mamy (kiedy nie miałam siły na Reymonta) i ze zdumieniem odkryłam, że takie książki wcale nie muszę być płytkie! Otworzyłam na rozdziałach dotyczących podróży do Indii, medytacji... Być może za parę lat śmiałabym się z tej lektury, ale obecnie taka opowieść o poszukiwaniu, o wszelkich drogowskazach jest dla mnie zupełnie odpowiednia. Leciuchne to a jakie przyjemne! Dobre na odtrucie po cięższej, szkolnej literaturze.
A tak to zaczynam się bawić w język norweski, choć nie wiem, czy to można podczepić pod czytanie...

Gość

"Kandyd" Woltera. Zachęciła mnie wczorajszą lekcją moja Pani z polskiego.

ZaPeuny

Gość

Rozwiń, co masz na myśli... Chyba że bardzo nie chcesz.
Nie mam zbyt wielu wspomnień z lektury "Kandyda". Lepiej pamiętam niektóre momenty, w których czytałam, niż treść. Jakoś mnie nie porwało. Choć nie, do niektórych myśli wracam, ale to już wyrywając je z kontekstu, jako pewne idee.

Gość

Proust. Oszalałam na jego punkcie. Miewam łzy w oczach podczas omawiania na polskim. Mam ochotę wejść na ławkę i wykrzyknąć: tak, to właśnie to! Captain, oh captain. Jestem szczęśliwa, czytając Prousta. To mój przyjaciel.

Gość

No, wreszcie ktoś kto lubi Prousta Very Happy

Ja go uwielbiam, niestety nie udało mi się do niego jeszcze nikogo przekonać Sad

Audrey, a czytałaś tylko Swanna, czy wzięłaś się już może za całość? Polecam wszystkie 7 tomów, bo ze strony na stronę jest coraz piękniej i ciekawej.
Ach, tak się rozmarzyłam, chętnie bym to drugi raz przeczytała, ale na razie nie mam tyle czasu

Gość

Dopiero zaczęłam, ale mam zamiar kontynuować. Jak dobrze, że zaraz wakacje... Było tak: polonistka zadała nam pierwszy rozdział Prousta i ostatnie zdanie "Ulissesa" (to na kilkadziesiąt stron). Jakkolwiek zdanie mnie wyczerpało psychicznie i fizycznie (przez dwie godziny czytałam jego część koleżance, w ten sposób można było wyłuskać jakąś treść), to rozdział, a nawet same pierwsze zdania, pierwsze strony... Szczerze, to mnie zdziwiły słowa niektórych, że to trochę nieciekawe, mało się dzieje, że trzeba do tego dorosnąć, aby poczuć i tak dalej.
Skoro mówisz, że dalej jest jeszcze piękniej, to koniecznie! Muszę skądś wyciągnąć pozostałe części, chyba się zapiszę do kolejnej biblioteki... Chętnie z Tobą porozmawiam i pozachwycam się, jak już skończę chociaż pierwszy tom.
A widziałaś skecz Monty Pythona ze streszczaniem Prousta na czas?

Gość

No właśnie, ja też zawsze spotykam się z takimi opiniami, że "W poszukiwaniu..." to książka trudna, nieprzystępna itp.
Wynika to pewnie w dużym stopniu z jej pokaźnych rozmiarów, które mogą niektórych zniechęcić. Mnie to nie odstraszyło, uwielbiam dłuuugie książki. Właściwie był to jeden z głównych powodów, dla którego zaczęłam Prousta czytać.
I wcale nie uważam tego dzieła za arcy-trudne, ale trzeba poświęcić mu trochę czasu i uważnie się wczytać. Mnie często zdarzało się czytać jedno zdanie(czyli 1 stronę) po kilka, kilkanaście razy. Za to później jaką się ma satysfakcję Cool

Nie wiem czy już miałaś okazję to zauważyć, ale Proust , zwłaszcza w opisach postaci, ma niesamowite poczucie humoru

Co do "Ulissesa"...na nim niestety poległam po kilkuset stronach, z których nie zrozumiałam NIC Rolling Eyes

A skeczu niestety jeszcze nie znam (mam nadzieję, że nie będę musiała się z tego tłumaczyć przed zaciekłymi wrogami ignorancji Wink

)

Gość

Nie jest tak trudno, ale niektórych po prostu nie interesuje np. moment zasypiania albo przypominania sobie magdalenki ciotki Leonii na tyle, żeby czytać o nim przez kilka stron, a co w sumie z tego wynika... Wolą, żeby coś się działo!
A jednak... A jednak jak można nie dać się oczarować lampie i przygodom Gola i Genowefy Brabanckiej?... Jak można nie czekać godzinami na mamę i tak po prostu usnąć?
Też mam słabość do książek pokaźnych rozmiarów (żuk westchnął na wspomnienie upojnych chwil z "Hrabią Monte Christo"...), chociaż bywają przekleństwem, jeśli jestem ZMUSZONA je przeczytać. Czy nie przyjemniej czytałoby się, np. "Lalkę", gdyby nad nieszczęsną uczennicą nie wisiała, niczym miecz Damoklesa, groźba klasówki z treści?

lydia

Jestem na 46 stronie Potopu. I równiez nie nawidze być zmuszana do czytania. Wątpie czy to doczytam, góra jeden tom. Choć akcja się troszeczkę rozkręciła, więc może jakimś cudem mnie to zaciekawi.
A dla przyjemności to czytam Gnój - Wojciecha Kuczoka.